Ik vind de mensen niet altijd leuk. Dat gevoel bekruipt mij steeds vaker. Zoals laatst bij die vlotte verkoper van de Handy-man. Ik moest een specifiek kabeltje hebben, maar hij vroeg zich af of het wel klopte. Of ik niet een ander kabeltje nodig had. Ik vertelde hem glimlachend dat hij zich daarover geen zorgen hoefde te maken. Dat ik zelf heel goed wist wat ik nodig had. Toch bleef hij zich betweterig afvragen of ik niet een ander kabeltje bedoelde. ‘Dit kabeltje, mijnheer, wordt alleen gebruikt om computers met elkaar te verbinden. Niet om een keyboard, want dat wilt u, op een computer aan te sluiten’. Hij bleef het herhalen. Ik werd bijna boos. ‘Jongeman’, zei ik, ‘ik weet precies wat ik wil hebben. Ik heb het vanmorgen nog in de handleiding opgezocht. Geef mij dat kabeltje nu maar’. ‘Ik wil u alleen maar waarschuwen, mijnheer. Er zijn zoveel mensen die dit kabeltje komen terugbrengen’, volhardde de verkoper, ‘ik denk, maar goed dat is mijn persoonlijke mening, dat u zich vergist’. Ik pinde onverstoorbaar het kabeltje: 16 euro 95. ‘Wilt u het bonnetje?’ vroeg de verkoper.  ‘Nee’, liet ik hem resoluut weten, ‘een bonnetje zal ik niet nodig hebben. U ziet mij niet meer terug, tenminste niet met dit kabeltje, dat beloof ik’. Ik stoof geërgerd de winkel uit.

Op weg naar huis moest ik een stel ontwijken dat onbeschaamd breeduit op de stoep liep. Oergezellig, druk pratend met elkaar. Hopeloos verliefd waarschijnlijk en dus geen oog voor tegenliggers. Ik week, om een frontale botsing te voorkomen, vluchtig uit via het aangrenzende fietspad. De racefietser, die met hoge snelheid naderde, was op zijn beurt geenszins van plan om af te wijken van zíjn ingezette koers. Om mijn vege lijf te redden moest ik dus weer ijlings de stoep opspringen. ‘Kijk uit, gek’ riep hij mij toe, ‘Idioot’ brieste ik terug. Hij was uit ‘t zicht voor ik het wist. Met z’n enge airo-dynamische pakje.

Nee, ik vind de mensen niet altijd leuk.

Een paar dagen geleden wandelde ik over het Jagerspad. Een betoverend, rustiek paadje van nog geen halve meter breed langs stadsrivier het Spaarne. Genietend van de alom aanwezige rust. Lekker lopend op mijn fonkelnieuwe wandelschoenen. Een beetje voor mij uit dromend. Vol ontzag en bewondering – soms heb ik zo’n bui – kijkend naar vogeltjes, vlinders en al het schoons wat de natuur maar te bieden heeft. De ijlblauwe luchten, het fabelachtige, jonge lentegroen, de vrolijk bloeiende veldbloemen.

Tot een gigant van een hond met een kwijlende bek en een ontzagwekkende rij tanden woest blaffend op mij af stormde. Ik stond daar verlamd, stijf van schrik. Kon geen kant op. Zijn baasje volgde op zeker twintig meter afstand het tafereel. ‘Hij doet niks hoor’ vertrouwde hij mij geruststellend toe eenmaal aangekomen op plaats delict, alwaar het kwaadaardige monster de slagader in mijn nek tot drie keer toe had doorboord.  

Weet u. Ik snap de mensen soms niet zo goed. Ik snap zo’n kerel niet die in zijn eentje op het water dobbert. Die strak en lusteloos voor zich uitkijkt in een sloep van een halve ton met zijn dreunende soundblaster op 100, terwijl, met eerbiedwaardige stilte, de avond valt. Althans, dat was de bedoeling. Ik snap het niet. Ik snap die plastic zakjes niet, die ik om de haverklap op straat vind, met een platgedrukte hondendrol erin. Ik snap mijn buurman van een paar huizen verderop niet die zijn bedrijfsafval dagelijks met vele kruiwagens achterelkaar zonder enige schroom in de ondergrondse afvalcontainer voor mijn huis dumpt. Terwijl ik – en vele anderen – elk wissewasje naar het Milieuplein breng. Ik snap de mensen soms niet meer zo goed. Misschien vind ik ze daarom niet altijd meer zo leuk. De mensen.

En soms, realiseerde ik mij zojuist, toen ik mijn keyboard met de computer wilde verbinden, vind ik mijzelf niet zo leuk. Ik had toch een ander kabeltje nodig. De verkoper van de Handy-man had gelijk.

Lees ook het boek ‘De wereld wacht op mij’ van Bert Vissers, uitgegeven door Uitgeverij Indeknipscheer (november 2019). Zie www.dewereldwachtopmij.nl. In elke boekwinkel verkrijgbaar. Je kunt reageren via info@dewereldwachtopmij.nl